Ik draag je wel…

We lopen gezellig rond met het gezin wanneer onze zoon zijn handen naar me uitstrekt en vraagt: “Dragen?”. Ik til hem op en hij nestelt zich tegen mij aan, doet zijn duim in z’n mond en kijkt vanaf een veilige hoogte naar alles wat er om hem heen gebeurt.

Twee kanten

Hij vindt het fijn om gedragen te worden. Soms omdat hij geen zin heeft om te lopen, maar vaak ook om zijn rustige en geborgen plekje op te zoeken. Ik vind het op mijn beurt fijn om hem te dragen, dichtbij je kind voelt zo heerlijk. Dragen lijkt een verkapte manier van knuffelen. Omdat hij steeds groter en dus zwaarder wordt, hanteren we voortaan wel de regel: stukje lopen, stukje dragen.

Lekker makkelijk

Als je iemand draagt, hoeft diegene even niets te doen. Hij of zij komt comfortabel vooruit, zonder zelf energie te verbruiken. Ik heb gemerkt dat ik anderen graag help. Van kinds af aan wil ik ondersteunen en dienstverlenend zijn. Maar de laatste tijd ben ik gaan beseffen dat ik, eigenlijk heel mijn leven al, op een ‘verkeerde’ manier heb geholpen. Ik heb anderen bijna altijd geholpen door ze te dragen; ik probeerde ervoor te zorgen dat de ander comfortabel vooruit kwam, zonder dat diegene zelf energie hoefde te verbruiken. Ik nam de zorgen van de ander op mijn schouders en probeerde ze op te lossen.

Stapelen

Dat is, achteraf bezien, onbegonnen werk. Niet te doen, maar ik deed het toch. Kom maar hier met die zorgen en problemen, ik laad ze wel op mijn schouders. Er kan nog meer bij. Ik orden de dozen heel netjes en maak er een gestructureerde toren van, dan blijft het keurig staan. Dat ging vaak goed, maar als er in mijn eigen leven iets kleins gebeurde of als ik heel moe was (rara, waarvan?), raakten al die dozen uit balans. En dat voelde ik dan dubbel en dwars. Al die opgestapelde lasten bleken toch niet zo eenvoudig te dragen…

Wereldverbeteraar

Moet ik dan werkelijk zoveel zorgen van anderen dragen? Moet ik alle problemen oplossen? Iets in me wil dat wel, moet ik toegeven. Het liefst zou ik heel de wereld redden. Zorgen voor vrede bij oorlog, voor voedsel bij hongersnood. Maar ook op kleinere schaal en dichterbij heb ik die neiging. Zorgen voor rust bij onrust, voor harmonie bij onenigheid. Maar los van het feit of het mogelijk is om alles ten goede te veranderen, is het ook de vraag hoe je dat dan efficiënt zou kunnen doen.

Helpen nieuwe stijl

De intentie om te willen helpen, is in mijn ogen niet verkeerd. Aan de andere kant heb ik geleerd en ervaren dat het niet de bedoeling is om lasten van anderen op mijn schouders te dragen. Ik heb al genoeg aan mijn eigen zorgen. Dat betekent overigens niet dat ik niet meer begaan zou zijn met anderen. Ik ben nog net zo betrokken en wil nog net zo graag dat het goed gaat met de ander. Ik doe dat nu alleen op een andere manier.

Ieder zijn eigen pad

Het grote verschil is dat ik niet meer ga dragen, maar dat ik ‘mee ga wandelen’, misschien wel hand in hand. Misschien wel met een arm om de schouder, maar de ander blijft zelf in beweging. Het is de bedoeling dat die zelf energie stopt in het overwinnen van strijd, dat die zelf aan de slag gaat met het verwerken van zorg. Dan komt hij of zij er ook sterker uit. Dan is er sprake van een natuurlijk leerproces met groei en ontwikkeling. Als je een vlinder een handje helpt om sneller uit de cocon te komen, gaat die zelfs dood. Vanuit oprechte betrokkenheid wil ik mogelijke richtingen aangeven. De ander mag, nee moet, zelf zijn weg bepalen.

---

Nieuwe blogs publiceer ik voortaan op www.deschatvinder.nl!

---