Spreken is zilver, huilen is goud

Hoe verwerk je verdriet eigenlijk? Straks een antwoord, eerst een verhaal.

Er was eens… een jongetje in de buik van zijn moeder. Daar was het fijn, warm en veilig. Hemels was het daar. Toen was het tijd om geboren te worden. Maar wat hij ook probeerde, hij werd tegengehouden door iets wat om zijn nek zat. Iets wat zich steeds strakker trok en hem een akelig gevoel gaf. Het jongetje wilde bewegen, maar hoe meer hij zijn best deed, hoe benauwder hij werd. Hij was verdrietig en bang. Doodsbang. Plotseling was er licht, fel licht. En een oorverdovend lawaai. Hij hapte naar adem, werd verrast door de kou en huilde.

Verdriet kruipt waar het niet gaan kan

Het jongetje raakte langzaam maar zeker gewend aan zijn nieuwe leefwereld. Hij vond het fijn om bij zijn moeder en vader te zijn. Maar als het donker werd en hij alleen was, greep de angst, de angst die hij bij zijn geboorte had gevoeld, hem bij de keel. “Sst, stil maar”, werd er gefluisterd als hij begon te huilen. Maar waarom mocht hij eigenlijk niet huilen? Hij voelde dat verdriet toch? Na een paar uur viel hij altijd wel weer uitgeput in slaap, maar zodra hij wakker werd, kwam de angst terug.

Unieke nacht

Pas na ruim een jaar veranderde er iets. Weer werd hij ‘s nachts wakker en weer was hij verdrietig en bang. Maar dit keer nam papa hem mee naar de huiskamer, midden in de nacht. Hij mocht op de bank liggen, met papa naast hem. Dit keer vertelde niemand hem om stil te zijn; hij mocht eindelijk huilen. Zo hard en zolang hij wilde. Dát was wat hij nodig had. En nu kon het. Hij voelde dat papa er klaar voor was, dat zijn gevoel er mocht zijn. Geen sussende woorden of zenuwachtig op-en-neer geschud meer, maar de ruimte om te voelen en dat gevoel te uiten.

Huilen is helen

Eindelijk kon hij zijn tranen laten stromen. Met elke traan en elke snik voelde hij zich lichter worden. Na ongeveer een uur was hij rustig. Zijn verdriet was op. Hij strekte zijn handjes uit naar zijn papa; het was goed zo. Hij viel in slaap met een glimlach op zijn gezicht, zonder een spoor van angst of verdriet.

Luuk

Dit jongetje is Luuk, onze zoon. Na die onvergetelijke nacht ging het snel beter. Hij is nu een vrolijk jongetje van 5* jaar oud.

Mijn persoonlijke antwoord op de vraag hoe je verdriet op een goede manier kunt verwerken, is dan ook: je moet het écht voelen en in een veilige omgeving de ruimte geven.

*Bij de oorspronkelijke verschijning van deze blog op 7 mei 2015 was Luuk 5 jaar

– – –
Aanvulling van de auteur:

De beschrijving in deze blog is nog maar een deel van het onvergetelijke veranderingsproces van onze zoon. We zijn op een geweldige manier ondersteund en hebben veel nieuwe inzichten gekregen. In de buik krijgt een kind voeding tot zich, maar ook emoties. De impact van die emoties in de prenatale fase kan enorm zijn en moet niet worden onderschat. Ook de impact van een traumatische geboorte (bijv. de navelstreng om de nek met bijna-verstikking tot gevolg) en de impact van een keizersnee (wat in feite een niet-natuurlijke geboorte is) kunnen aanzienlijk zijn. Maar elke baby met verdriet of een trauma is te helpen. Wees niet wanhopig, maar laat je ondersteunen. Ik verwijs je graag door naar onze helper – zonder enig eigenbelang. Onze zoon huilde overdag weliswaar niet zoveel, maar het duurde ’s avonds letterlijk 2/3 uur voor hij in slaap viel. En als hij dan ’s nachts wakker werd, konden we opnieuw beginnen. En dat een jaar lang. Nadat we hulp kregen, ging het binnen een paar dagen met reuzensprongen vooruit. Ik gun iedereen zo’n unieke ervaring… Hartelijke groeten, Edwin

P.S. 1) Dit verhaal heb ik bij diverse gelegenheden al verteld met ondersteuning van beelden en muziek. Heb jij een passende gelegenheid? Dan sta ik er voor open om dat ook bij jouw bijeenkomst te doen.

P.S. 2) Als je van kinderen houdt, moet je ook even deze pagina bekijken…

---

Nieuwe blogs publiceer ik voortaan op www.deschatvinder.nl!

---